Zelfs in het onderwijs zien mensen tegenwoordig de commerciële mogelijkheden. Want wat een boel aanbieders van materiaal om de Cito-toets te oefenen zijn er. Voor ouders en kinderen die moeite hebben met de Cito Eindtoets in groep 8, zijn er volop mogelijkheden om oefenmateriaal te scoren. Voor een paar tientjes of soms zelfs voor meer dan honderd euro koop je als ouder een oefenpakket dat kinderen zegt voor te bereiden op de Cito-toets. Ook digitaal is er veel beschikbaar, zoals allerlei trainingsspelletjes. Denk aan bedrijven als Squla en LOI Kidz.

Persoonlijk ben ik hier geen voorstander van.

De Cito oefenen vind ik grote onzin. Kinderen klaarstomen voor toetsen, alsof het examens zijn, idem dito. De hele cultuur op scholen is aan het verschuiven. Dat merk ik de laatste jaren ook wel. Het gaat niet meer om sociaal welbevinden, het gaat om cijfertjes. Als je een beetje een verkeerde school treft doen ze er alles aan om kinderen op de Cito-toets Havo of hoger te laten scoren, omdat ze er dan goed van afkomen bij de Onderwijsinspectie en andere meetorganen.

De media, de overheid… Ze doen er allemaal aan mee. Niet alleen scholen willen de Cito oefenen, ook ouders willen de Cito met hun kind oefenen. Want de school heeft het mis? VMBO-advies voor Bert? Wat een onzin! Die kan makkelijk havo! En dus worden er kilometers oefenmateriaal aangerukt en zit Bert tot laat in de avond met zijn neus in de boeken om de Cito te oefenen.

Met welk doel?

Een hoger uitstroomniveau? Een hoger niveau voor op het voortgezet onderwijs?

Ouders, denk toch eens na!

De Cito oefenen mag dan zinvol zijn voor het moment zelf. Het kan zijn dat Bert met goed oefenen op de Cito-toets inderdaad een score conform de havo haalt in plaats van het VMBO-advies dat hem gegeven is. Prima. Dan mag de school hem hoger plaatsen en stroomt hij hoger uit. Maar wat dan? Na de zomervakantie schiet die lieve Bert zo in de stress, omdat het hem allemaal boven de pet gaat. Havo is immers helemaal niet zijn natuurlijke niveau!

Daar vergissen veel ouders zich in.

Oefenen, oefenen en oefenen tot de Cito-toets inderdaad hoger uitvalt dan iedereen had verwacht. Maar dan begint het gedonder pas echt. Want kinderen die op een momentopname hoger scoren dan ze altijd hebben laten zien, zouden niet hoger geplaatst mogen worden. Voor hun eigen bescherming. Ze zullen het zwaar krijgen op het voortgezet onderwijs en zie het daar nog maar eens terug te draaien. Ik ken geen ouder die eerlijk naar de rector stapt en zegt: ‘Meneer, moet u luisteren. Wij hebben onze zoon de Cito laten oefenen en vandaar kreeg hij havo-advies. Maar eigenlijk hoort hij thuis op het VMBO.’

Helaas.

De resultaten, daar gaat het om. Veel ouders gaan ten koste van hun kind aan de slag met allerlei oefenmateriaal. Niet omdat ze blij zijn voor een kind dat het havo of vwo kan gaan doen, maar voor hun eigen ego. De Cito oefenen is niet een kwestie van beter voor het kind, maar beter voor de ouders. Want kennelijk zijn er heel veel ouders die geen genoegen nemen met een VMBO-kind.  Hun kind moet minstens Havo kunnen en alsnog door naar het VWO.

Ik vind het te gek voor woorden dat er zoveel wordt gedaan om dergelijke toetsen te oefenen, dat scholen zich er zo op instellen dat dergelijke toetsen hoog gescoord moeten worden en dat de media erboven op zit.

Stop met die hele toetsindustrie, stop met die examenterreur op de basisschool. Skip de Cito, laat kinderen gewoon weer lekker kind zijn.

Wil je kinderen laten zien dat je ze waardeert? Bak dan eens een kanjertaart voor ze. Dat doe ik aan het einde van mijn trainingen, als de tijd en accommodatie het toestaan. Bakken is een groot woord, want een kanjertaart bestaat uit een kant-en-klare taartbodem.

Die mogen de kinderen dan besmeuren met wat ze maar lekker vinden: jam, chocoladepasta, speculoos en bestrooien met smarties, vlokken, hagelslag en ga zo maar door.

Vervolgens opdienen met een forse toef slagroom en succes is gegarandeerd!

Eet smakelijk!

Hoewel de beste man het niet getroffen heeft met zijn naam, ben ik een grote fan van Berthold Gunster, de man achter het omdenken. De website www.ja-maar.nl is van zijn hand en daarin verspreid hij zijn woord.

Kort gezegd: ja maar, betekent beren op de weg zien. Denken in problemen. Door die problemen om te denken, kun je er veel meer mee bereiken en op een creatieve wijze tot oplossingen komen.

Berthold Gunster. Ik leerde de man met de fluwelen stem kennen tijdens de ochtend. Hij had een vaste rubriek in de Goedemorgenshow van Q-music, ten tijde van Kristel van Eijk, Jeroen Kijk in de Vegte en Jasper de Vries. Toen het programma werd overgenomen door twee nieuwe, jonge dj’s, werd Gunster in stilte van het radiostation geveegd. Ik vermoed dat hij te zweverig was voor de twee jonge honden.

Desondanks was ik fan en ben ik Gunster blijven volgen.

Ik las zijn boeken, ging naar zijn lezingen, bezocht zijn website en begon ook om te denken. Omdenken is iets prettigs, het is prachtig en het werkt.

Ik kom vaak beren op de weg tegen. Niet die van mijzelf, maar van ouders en leerkrachten. Als ik met oplossingen kom om de kanjers in hun kinderen of leerlingen te zien, volgt er altijd een ‘ja maar’, en dan aangevuld met ‘ja, maar dat past toch helemaal niet bij me?’ of ‘ja, maar daar heb ik toch geen tijd voor?’.

Het gaat maar door met die beren. Ik kan er een circus mee vullen. Niet dat ik dat ga doen.

Omdenken betekent dat je de kracht van een oplossing zoekt, door de beren op de weg naar je hand te zetten. Praat met de beren, geef ze wat te eten, aai ze over hun bol en geef ze – als je durft – een knuffel. Je komt er dan veel beter uit.

‘Ja, maar ik heb er geen tijd voor’ wordt dan ‘Ja, daar moet ik tijd voor zien te maken’ en ‘ja, maar dat past toch helemaal niet bij me’ verandert naar ‘Ja, dat zou ik een kans kunnen geven.’

Kinderen zijn daar veel makkelijker in.

Kinderen zien, en dat vind ik zo leuk aan kinderen, bijna nooit een probleem. Zelfs niet de kinderen die er midden in zitten. Ze zien altijd oplossingen en hun glas is altijd halfvol. De positieve kracht van kinderen geeft mij inspiratie om mijn trainingen te geven en ik vermoed dat Gunster zijn positieve ideeën ook aan kinderen te danken heeft. Het kunnen zijn eigen kinderen zijn, of iets uit zijn jeugd.

Hoe dan ook: omdenken is een sport. Het is iets dat je je aan moet leren. Je moet er tijd voor vrij maken, je moet ermee oefenen en je moet ervaren dat het werkt. Volgens Berthold Gunster werkt het en volgens mij werkt het ook.

Positiever in het leven staan, geen problemen meer zin en sneller tot oplossingen komen. Daar kunnen we toch allemaal beter van worden?